Nicolet en Frans zijn sinds 2,5 jaar pleegouders van hun neefje Jorik. Vanwege gezondheidsproblemen van Joriks moeder waren Nicolet en Frans altijd al betrokken in zijn leven. Tot een paar jaar geleden de vraag kwam of ze zijn pleegouders wilden worden. ‘Het was voor ons heel natuurlijk om zijn pleegouders te worden, hij hoorde gewoon hier’.
‘Maar natuurlijk gingen we dit doen, hij hoorde gewoon hier, hij was al zo verweven met ons gezin. We vonden het wel belangrijk dat de kinderen wisten dat ondanks dat we dit met elkaar gingen doen, zij hun eigen leven hadden. We zeiden: ‘wij zijn de basis en alles wat jullie bijdragen is fijn, maar je moet wel je eigen pad bewandelen’. ‘En dat doen ze nu ook; ze hebben hun eigen leven, maar ze springen regelmatig bij. Dat is ontzettend waardevol voor iedereen.’
‘Jorik was 14 toen hij bij ons kwam wonen. Hij vond het heel fijn dat hij bij ons mocht komen. Wij waren altijd al zijn veilige plek, dus ook voor hem was het logisch dat hij bij ons kwam. En het is een hele goede beslissing geweest. Want ondanks dat het op dit moment even heel pittig is – het gaat nu niet goed met hem – hebben we hem twee jaar lang alleen maar zien groeien.’
‘Het is heel fijn dat we zoveel begeleiding en steun krijgen, vooral nu het even niet zo goed gaat met Jorik. We krijgen hulp van onze pleegzorgbegeleider vanuit Enver, de ambulant begeleider van Jorik, een psycholoog, en ook school is er voor ons. Daarnaast hebben we familie en collega’s die altijd naar ons luisteren. Dat is heel fijn. Want als het even niet goed gaat, dan word je zelf ook moe. Door alle hulp voelen wij ons erg gesteund.’
‘We hebben er dan ook vertrouwen in dat het weer goedkomt met Jorik. Al denk ik soms wel eens: ‘was Jorik maar eerder bij ons komen wonen, dan had hij zich nog veel meer kunnen ontwikkelen en zou hij het nu misschien niet zo moeilijk hebben gehad. Maar het is wat het is. We zijn heel blij dat we Jorik nu zo kunnen helpen.’
Nicolet: ‘Als je de kans hebt om pleegouder te worden, ga er dan voor. Je kunt zo van betekenis zijn en zo’n verandering brengen in het leven van een kind dat ergens opgroeit waar het niet goed gaat.’
‘Maar je moet wel stevig in je schoenen staan. En bespreek het goed met je gezin, want de komst van een pleegkind verandert de dynamiek thuis. Dus als je stevig staat en je hebt ruimte dan zou ik zeggen: doe het, want het is heel belangrijk dat een kind veilig opgroeit en dat het krijgt wat het nodig heeft om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen.’
