April 2021 - Honderdtwintig. Honderdtwintig kinderen, waarvan de ene helft meegaat en de andere helft niet. Ik heb het over pleegzorgkamp 2021. Ondanks, of misschien juist wel door alle coronaperikelen, zijn er meer kinderen aangemeld dan ooit tevoren. Honderdtwintig dus. En dat is leuk hoor. Het betekent dat we in een behoefte voorzien. Tegelijkertijd betekent het ook dat we de helft van de kinderen moeten teleurstellen, ondanks dat ze alle honderdtwintig in ons hart passen.
Samen met collega Marieke heb ik de ondankbare taak om deze groepen samen te stellen. Jaren geleden ging dit voornamelijk op volgorde van binnenkomst. Dit resulteerde in collega’s die hun wekker midden in de nacht moesten zetten om ervoor te zorgen dat ‘hun’ pleegkind erbij zou zitten. En wie dat niet deed, had de volgende ochtend bij het starten van de werkdag gewoon al pech. Leg dat maar eens uit.
Dat moet anders kunnen, vonden Marieke en ik. Daarom bedachten wij een constructie die grotendeels op loting is gebaseerd, wat maakt dat de kans om daadwerkelijk mee te kunnen op kamp, voor ieder kind gelijk is. Maar ook dat resulteert in onwenselijke situaties. Ik denk aan de tweelingbroertjes van vorig jaar, waarbij de ene was ingeloot en de andere niet. Doe ze dan allebei maar niet besloot de pleegouder. Maar ook dat meisje wat al vijf jaar achter elkaar meegaat en voor wie het pleegzorgkamp haar enige vakantie zou zijn. Het meisje dat er eigenlijk geen teleurstelling meer bij kan hebben in haar leven, omdat ze er al zoveel gehad heeft. Vorig jaar zat ook zij er niet bij. Of het jongetje dat na lang aarzelen had ingestemd. Hij vond het reuze spannend stond er in de aanmelding. Tegelijkertijd wilde hij het ook wel een keertje proberen. Ook hij zat er niet bij. Durft hij een volgend jaar toch opnieuw aan te melden?
Marieke en ik organiseren pleegzorgkamp nu voor het derde jaar op rij en we gaan ook allebei als begeleider van één of meerdere van de groepen mee. Dat maakt automatisch dat we veel van de kinderen inmiddels persoonlijk beginnen te kennen. Ook dat maakt het er niet makkelijker op om nee te moeten verkopen. Ook de kinderen onderling kennen elkaar vaak door en door, na jaren met elkaar te zijn opgetrokken op pleegzorgkamp. Dit jaar is er een heuse lobby gaande in de kampgroep voor 16 jaar en ouder. Alle kinderen die wel mee mogen hebben bij hun eigen pleegzorgbegeleider aan de bel getrokken omdat één van de vaste deelnemers er dit jaar niet bij zit. Of ze daar iets aan kunnen doen…
Het mag helder zijn: het liefste versturen we gewoon 120 ‘je zit erbij-mails’. Helaas kan dat niet. De kinderen die met ons meegaan op kamp hebben ieder hun verhaal, ieder hun eigen rugzak. En die kinderen willen we op pleegzorgkamp de aandacht en rust kunnen bieden die ze nodig hebben. Zodat ze ook ontspannen weer bij u thuiskomen. Dus bij ons geen groepen van 30 kinderen tegelijk. We gaan met vier begeleiders en we nemen per kamp 12 tot maximaal 14 kinderen mee. Daar blijven wij bij en daar staan we ook achter. Maar weet dat we ze er diep in ons hart het liefste allemaal bij hebben.