Aan het einde van dit jaar willen we nog één keer terugkomen op dit toch wel bijzondere jaar.
Er is – ook door ons – al veel gezegd en geschreven over de grote C. En met dat woord zijn gewoon hartstikke klaar. Maar ondanks dat allerlei echte, fysieke contacten wegvielen, waren ze er gewoon. De pleegzorgwerkers, en de mensen van Enver om hen heen. Ze zochten naar andere manieren om hun verbondenheid te blijven tonen. Al vroeg dat soms de nodige creativiteit, geduld of inventiviteit, we zagen en hoorden van veel initiatieven waaruit bleek dat wij als pleegouders, en ook de kinderen niet vergeten werden.
We noemen u enkele voorbeelden:
Pleegzorgwerker M. die na bedtijd belt om te horen hoe het gaat, want vanwege al het thuiswerken is dat toch net even fijner!
Of Pleegzorgwerker T. (in haar vrije tijd ook bakker van oorsprong begrijpen wij) die heerlijke taartjes rond gaat brengen bij de gezinnen uit haar caseload. Er werd van genoten!
De dames van de bureaudienst. Die een kei blijken in het schakelen tussen iedereen die nu van kantoor verdwenen is, en toch de lijntjes weten te behouden, en tot hulp zijn in allerlei situaties.
M. zelf in de lappenmand, maar die toch de moeite neemt ‘haar pupillen’ aan te melden voor de actie van kinderpostzegels, en ze zo voorzag van een superleuke attentie, als gebaar.
Pleegzorgwerker D. die ongevraagd toch altijd het spreekwoordelijke ‘haasje is’ als de pleegzorgwerker van dat ene gezin afwezig is, en zonder morren vol betrokkenheid de zaak oppakt en ondersteunt, op zoek gaat naar oplossingen. Zelfs als ze zelf met een pleegkind aan komen zetten dat niet bij Enver hoort, maar wel een spoedplekje zoekt.
Het programmateam, dat zocht naar andere manieren om een deel van de trainingen toch zoveel mogelijk vorm te geven in het nieuwe nu, en waar ze konden, ondanks persoonlijke omstandigheden altijd allerlei lijntjes hebben, waaronder met ons als pleegouderraad.
De mensen van het servicecentrum, die als vraagbaak dienen, maar ook digitaal zorgden dat we toch op de hoogte bleven, en dat alles netjes doorliep.
Pleegzorgwerker S. die blijkbaar de vacature van de pleegouderraad las, en zo nog iemand tipte, waar wij heel blij mee zijn.
Zo zijn er vast nog vele voorbeelden. Chapeau, een dikke pluim aan hen, en aan u! De pleegouders/gezinnen. Met elkaar zijn we er toch gekomen, al leek eerder dit jaar de eindstreep zo ver weg, langzaam aan komt die horizon in zicht. We wensen u van harte toe dat dit soort lichtpuntjes en verbindingen er in het nieuwe jaar weer veelvuldig zullen zijn, en we elkaar ook weer mogen gaan ontmoeten. Voor nu hopen we dat we straks rond de feestdagen even mogen ontmoeten. We wensen u fijne feestdagen toe!
Namens de pleegouderraad,
Marian, Joke, Wim, Martiene, Margreet en Angélique