Maart 2021- “Een pleegzorgwerker die echt met haar hele hart werkt. Dat is Marian”, geeft Trudie aan. “Kijk, ik ken veel verschillende pleegzorgwerkers, omdat ik zelf bij een andere pleegzorgorganisatie werk als ervaringsdeskundige, co- trainer en ipper, maar ook omdat we als gezin intussen al 33 jaar pleegzorgervaring hebben. Als je zoveel verschillende werkwijzen hebt gezien, weet je dus ook wat je precies aan iemand waardeert.
Eerst hadden we Margreet, waar we heel blij mee waren. Een overstap naar een nieuw iemand is dan niet eenvoudig. Voor zowel ons als voor de volgende pleegzorgwerker, wie dat dan ook is. Dat herkennen vele pleegouders denk ik wel. Maar Marian maakte dat meer dan goed. Zij is een oud-gezinshuisouder, in het bezit van een soms broodnodige helicopterview, waar ik heerlijk mee kan sparren. Zij heeft echte kennis en duikt in de materie. Omdat we zo gelijk denken, hebben we veel aan elkaar. Ze vult aan, onderstreept en leert ook van mij. Ik lees een boek en tip haar, zij volgt een training en tipt mij. En dat vind ik echt leuk. Die wisselwerking. Zo vertelt ze ook weleens een weetje over haarzelf, Daarmee, met het delen van die kleine persoonlijke dingetjes, wordt ze voor mij veel meer dan alleen een zakelijke werkrelatie.
Wat ik bijzonder aan haar waardeer, moet ik even illustreren aan de hand van een gebeurtenis. Zo’n drie jaar geleden hadden wij hier een crisisplaatsing van een jongetje van drie jaar oud, die door allerlei nare gebeurtenissen moeilijk gedrag vertoonde. Het jongetje werd opgenomen in een gezin in zijn netwerk na een behoorlijke screening. Marian heeft die screening van het gezin gedaan, en uiteindelijk is het jongetje overgeplaatst. Dat is helemaal uit de hand gelopen en na een korte periode heeft zijn moeder zijn zoon weer in huis, waarop het nu dus weer in een pleeggezin geplaatst moet worden. Echt zo’n verhaal waar je buikpijn van krijgt als het om de hulpverlening gaat. Marian krijgt dus ook die buikpijn. Marian heeft het er steeds weer over en kan zich wel voor de kop slaan dat ze niet gezien heeft dat dit zo fout zou lopen. Ik, als pleegmoeder, vind dat haar hier geen enkele blaam treft, maar het siert haar dat ze zich zo betrokken blijft voelen en het beter wil voor dit mannetje”. Zo heeft ze pleegouder Trudie gevraagd om het nieuwe pleeggezin van het jongetje extra ondersteuning te bieden, omdat zij veel ervaring met pleegzoon heeft.
Het gezin van Trudie, haar man en haar drie pleegkinderen van 24, 15 en 11 jaar, is gestopt met crisisopvang. Het gaf te veel onrust bij de andere pleegkinderen, legt Trudie uit. “Kijk, de oudste is natuurlijk geen pleegkind meer, maar woont hier gewoon ook nog. De andere twee meiden wonen hier van jongs af aan. In de 33 jaar pleegouderschap hebben we wel zo’n zevenentwintig kinderen gezien, zegt Trudie. “Ongeveer hoor, want de tel ben ik allang kwijt. Nu is er weer rust in het gezin en kan ik mij richten op het welzijn van de jongste pleegkinderen. De jongste is best wel onzeker en maakt moeilijk contact, een logeerpartijtje van een paar nachten is dus onbegonnen werk. En toen kwam Marian met het idee van het pleegzorgkamp, waar zij zelf ook bij meeging als begeleider. Juist omdat zij er ook was, kon onze pleegdochter de stap maken om mee te gaan. Ze heeft genoten! Aankomend kamp zou zij ook weer graag van de partij zijn, en of Marian dan mee gaat is niet meer zo belangrijk. Ze weet nu hoe leuk het is. En zo kan ik nog wel even doorvertellen, over al die kleine en grotere bijzonderheden die Marian tot onze kanjer maken. Het is gewoon dat ze er is voor ons. Als ik haar nodig heb, komt ze gelijk. Een drukke caseload? Die heeft ze vast, maar ze laat nooit blijken dat ze daar last van heeft. Als je echt met je hart werkt, heb je daar waarschijnlijk ook geen last van. En dat gevoel is goud!”