Bert en Jorine Busstra zijn al heel lang pleeggezin. Ze starten in 2010 met crisispleegzorg. In april 2013 komt er een klein meisje bij hen wonen. Na 3 jaar komt haar grotere zus ook bij hen in huis. Later verhuist deze zus naar oma. In september 2015 komt er nog een broertje bij en ook hij mag komen wonen bij de familie Busstra. De crisisplaatsing wordt omgezet in een langdurige plaatsing en hiermee komen Bert en Jorine precies in de lijn met wat we vandaag de dag zo graag zien; pleegzorg zo lang als dat nodig is.
Onder druk
Sonja is alweer bijna vier jaar de pleegzorgbegeleider van de familie Busstra. De eerste jaren dat zij bij het gezin over de vloer komt verlopen redelijk rustig maar anderhalf jaar geleden komt hier plotsklaps verandering in. De samenwerking met de moeder van de kinderen die tot dan toe altijd prima verloopt, komt door frustratie en onmacht over het verlies van haar kinderen zwaar onder druk te staan. Ze lijkt de familie ineens van alles te verwijten.
Wanneer ook de vader van de biologische kinderen zich op een negatieve manier met de situatie gaat bemoeien zijn bezoeken onbegeleid thuis niet langer veilig. Ontzettend zonde want voor de kinderen is dit een ideale bezoekregeling waarbij er zelfs ruimte is om belangrijke momenten als een verjaardag samen te vieren. Alles wat ze in de voorgaande jaren hebben opgebouwd stort in als een kaartenhuis. Bezoeken moeten noodgedwongen weer begeleid met jeugdbeschermer en pleegzorg thuis plaatsvinden en dat is voor niemand prettig, vooral niet voor de kinderen die het zoveel fijner gewend zijn.
Draagkracht
Echter, de draagkracht die deze pleegouders laten zien om onvoorwaardelijk te gaan voor de kinderen is ontzettend groot. Alles wordt opzij gezet om hun belang te blijven zien. Om dit voor elkaar te boksen is het met regelmaat nodig om eigen gevoelens van pijn, verdriet, teleurstelling en misschien ook wel boosheid te parkeren. Te bewaren tot het moment dat de kinderen op bed liggen misschien. Of tot het moment dat Sonja langs komt waardoor Bert en Jorine hun hart kunnen luchten.
Sporen
Het pleegouderschap maakt je soms kwetsbaar, dat weten Bert en Jorine inmiddels maar al te goed. Gelukkig is de rust redelijk terug waardoor de bezoeken weer onbegeleid plaats vinden. Sporen heeft het wel achtergelaten. Uit zelfbescherming nemen de pleegouders nu toch een wat meer zakelijke houding aan tijdens bezoek en zorg overleggen. Een reserve die Sonja maar al te goed snapt. Jammer is het natuurlijk wel.
Respect
Sonja hoopt dan ook dat de tijd alle wonden heelt en wie weet is er ooit in de toekomst weer volledig onbezorgd contact mogelijk. Sonja gunt het hen van harte. Ze heeft ontzettend veel respect voor het pleeggezin en de liefde die zij laten zien voor de kinderen. Ze doen het echt als gezin samen en om dat te zien is fantastisch! Sonja is dankbaar dat ze hier haar steentje aan mag bijdragen.