Met Chris Rea en Mariah Carey op de achtergrond, kerstkransjes op tafel en warme chocomel, wordt de kerstboom opgetuigd. Wat is hij weer prachtig! En wat staat het ook van buitenaf mooi. Het kerststalletje krijgt uiteraard ook een mooie plek in de kamer. De eerste cadeaus worden zelfs al onder de boom gelegd! Het wordt nu toch ook wel tijd om allerlei recepten uit te gaan zoeken. Moet dit jaar nou het hoofd- of het nagerecht verzorgd worden op het traditionele kerstdiner met de familie? Vorig jaar was iedereen zo enthousiast over die zelfgemaakte kippenragout. Dan moet die dit jaar minimaal overtroffen worden. Je bent op tijd met de nieuwe kerstoutfits die bij Zalando besteld zijn en die een dezer dagen bezorgd gaan worden. En oh ja, er moet voor de oudste alleen nog een glitterpanty gekocht worden. Dan wordt het perfect. Toch?
Pats
Diezelfde zaterdag. Een ander gezin. Met elkaar wordt de kerstboom opgetuigd. Er klinkt rustige muziek in de kamer. “Pats”…. Daar wordt een kerstbal kapot gegooid. Niet per ongeluk. Expres. Een kind van een jaar of 10 ademt snel diep in en uit door de neus. “ Stomme kerst! Stomme kerstboom! Jullie zijn allemaal stom. Ik wil naar mijn eigen ouders. Jullie zijn mijn familie helemaal niet”. Liefdevol wordt het kind opgepakt, maar het rukt zich los. Het stampvoet naar boven, smijt de deur van de slaapkamer dicht, slaat op het kussen van het bed, trekt het dekbed eraf, gooit de knuffels in het rond. Het gezicht is rood geworden van de emoties. Er wordt aan de deur geklopt. “Ik wil graag even binnenkomen”. Het kind twijfelt… “Wie begrijpt me nou? Iedereen uit de klas viert kerst met zijn eigen ouders. Niemand weet hoe ik me voel”. De deur gaat langzaam open en er wordt gezegd; ”Huil maar, het mag. Het is ook echt verdrietig dat je niet bij je eigen papa en mama bent met kerst. Zullen we een mooie kerstknutsel voor hen maken voor bij het volgende bezoek?” Het kind knikt langzaam.
”Mag ik je een knuffel geven? Nee? Dat geeft niet. Misschien wil je straks wel een knuffel. En zo niet dan is het ook goed. Dan vind ik jou nog steeds lief!”
Alles anders
Diezelfde zaterdag. Weer een ander huis. Het is koud in dat huis. Met de huidige energieprijzen blijft de kachel op 17 graden staan. Het is niet anders. Op de bank zit iemand met een dekentje en dikke sokken. Er wordt door een telefoon gescrold. Op zoek naar foto’s van drie jaar geleden. Toen de kinderen nog thuis woonden. Glimlachend worden ze bekeken. Er rolt een traan over een wang. Van ontroering en van verdriet. Wat zagen de kinderen er toen mooi uit in hun kerstkleren! Wat was de boom mooi versierd! Toen was alles anders. De persoon onder het dekentje denkt terug aan de dag dat de gezinsvoogd op de stoep stond en vertelde: ”Het gaat niet meer. De kinderen zijn hier niet meer veilig. Ze kunnen zich zo niet verder ontwikkelen. Er zijn zoveel problemen op allerlei gebieden. We gaan op zoek naar een gezin waar zij zo lang als het nodig is verder kunnen opgroeien”. Bam. Dat voelde als een mes in de rug.
Waar er eerst gedacht werd dat niet te overleven, is er nu al enige tijd ruimte voor dankbaarheid en berusting. Dankbaar voor het huis en het hart dat de pleegouders aan de kinderen geven. Zo fijn dat ze samen konden blijven. In zulke situaties is het fijn als je je broer of zus bij je kunt houden. Dankbaar voor het goede contact dat er is met de pleegouders die regelmatig een update geven over hoe het met de kinderen gaat, vergezeld van leuke foto’s. Dankbaar dat de kinderen het daar goed hebben en dat de kinderen tijdens het bezoek blij zijn om de ouder weer te zien, maar ook dankbaar dat ze weer graag meegaan met de pleegouder die ook veel van hen houdt. De persoon rolt zich nog wat verder op in het dekentje en verheugt zich op de gezichtjes van de kinderen straks. Want dan is er weer een bezoek bij de pleegouders thuis. Gezellig spelletjes doen. Wie weet heeft de pleegmoeder weer zo’n lekkere pan erwtensoep gekookt! Maandenlang geld opzij gezet zodat er voor de kinderen voor kerst een mooi, langverwacht cadeau gekocht kon worden. Dan maar geen boom of exquise kerstdiner. Heerlijk, vanmiddag kunnen ouder en kinderen elkaar weer knuffelen en een mooie kerst wensen!
Schaamte
Diezelfde zaterdag. Weer een ander huis. Nee, dit keer geen huis. Er zit iemand in een portiek. Heel de avond en de halve nacht is er op straat gelopen. Langs huizen waar licht brandde. Waar ruitjes met rood lint op het raam gemaakt zijn en met een spuitbus de illusie van sneeuw gewekt wordt. Waar de kerstboom soms al mooi versierd staat en er met elkaar tv gekeken wordt. Het is lang geleden dat dat is meegemaakt. Maar het is gelukkig gelukt om wat te scoren. Het hoofd, het hart het hele lichaam schreeuwt om dat spul. Dat vreselijke spul waar niet meer zonder gekund wordt. Voor vandaag is er genoeg. Misschien als het goed verdeeld wordt, is er nog net wat voor morgen, maar maandag komt er wel weer echt een probleem. Hoe moet dat nou opgelost worden? Dat zien we dan wel weer. De persoon trilt. Van de kou. En van de afkickverschijnselen. “Ooo dat rotspul! Ik hoop dat mijn kinderen er nooit aan gaan beginnen. Kon ik hen dat maar vertellen. Kon ik hen maar waarschuwen. Maar ja, ze zien me aankomen. Na al die tijd. Ze willen me vast niet meer zien en wat heb ik ze nou te bieden? De laatste keer dat ik ze zag, noemden ze die pleegouders papa en mama. Ik heb gewoon al afgedaan. Ik wil ook niet dat ze schrikken van hoe ik eruit zie. Mijn gebit is rot en ik ben sterk vermagerd. Ik schaam me. Ik schaam me dat ik het af heb laten weten. Ik durf geen eens contact te zoeken. Mijn telefoon is gestolen, ik heb het nummer van die gezinsvoogd of de pleegouders niet eens meer. Misschien is het maar beter als ik de rust niet verstoor. Ik hoop dat m’n kinderen mij ooit zelf weer op gaan zoeken. Tot de tijd laat ik het maar. Dat is beter voor hen”.
Er wordt gegrepen naar het medaillon waar foto’s van de kinderen in zaten. “Oh nee, dat is verpatst omdat er geld nodig was”. De persoon in de portiek wil ontzettend huilen, maar het lukt niet. Iemand die langsloopt hoort een harde snuif en een zucht van opluchting…
Margreet Jansen- van Herpen