December 2012. Een willekeurige donderdagochtend op een willekeurige locatie van dan nog FlexusJeugdplein. Ik begeef mij naar één van de bezoekkamers waar Jean en Soraya, trotse ouders van twee zonen en een dochter, vol verwachting uitkijken naar hun kinderen. Het pak kerstkoekjes wat ze hebben meegenomen, prijkt op tafel. Van de Echte Bakker? Welnee. Vol met E-nummers? Vast, maar het doet er niet toe vandaag. Eerst arriveren de twee jongens samen met hun pleegvader Piet. Ze komen binnen met een zelfgeknutseld kerststukje wat moeder vol liefde aanpakt terwijl vader de jongens knuffelt. Pleegvader krijgt een stevige hand van ouders, tevens een kerstkaart waarin hem en zijn vrouw alle goeds gewenst wordt. Dat Piet en zijn vrouw goed voor hun zonen zorgen, staat voor hen vast. Op dat moment komt de jongste van het drietal, Chelsea, binnen huppelen aan de hand van haar pleegmoeder Jeanine. Ze heeft een cadeautje bij zich voor haar ouders. Het blijkt een foto van het drietal. Dat de kinderen elkaar ook buiten de muren van het kantoorpand zien, namelijk bij elkaars pleegouders thuis, doet deze ouders zichtbaar plezier. Want ook al wonen ze niet meer bij hen en ook niet meer bij elkaar, ze blijven familie. Piet en Jeanine vertrekken en ouders en de kinderen genieten van elkaar. Ik maak mij zo onzichtbaar mogelijk, op het eerste oog lijk ik hier zelfs onnodig. Maar het is te kort geleden dat de moeder uitsprak naar haar kinderen dat de kamertjes klaar stonden voor hun thuiskomst. Het is te kort geleden dat de vader naar alcohol rook tijdens de bezoeken. Het is allemaal nog te kort. Daarom ben ik er.
Uit de kamer naast ons klinkt geschreeuw en gehuil. De schreeuw van een moeder, het gehuil van Jhamilia, een meisje van twee jaar dat er niets van begrijpt. Ook bij hen ben ik betrokken. De jeugdbeschermer begeleidt het bezoek vandaag. Met pijn in haar buik zal zij straks naar buiten komen, dat weet ik nu al. Het is het bezoek van de moeder die niet accepteert. Het is het bezoek van het meisje dat doodsbang is voor de vrouw die men haar moeder noemt. Jean en Soraya kijken verschrikt op. Ja, zo kan een bezoek net voor Kerst ook gaan, helaas. Ik besluit voor iedereen warme chocolademelk te gaan halen aan de andere kant van de gang. Ik doe er langer over dan nodig. Om Jean en Soraya een moment met hun kinderen alleen te gunnen en misschien nog wel meer, omdat het gehuil van Jhamilia bijna ondraaglijk is. Maar wanneer de rechter beslist dat bezoeken moeten plaatsvinden, moet je ook als pleegzorgbegeleider soms leren te accepteren.
December 2013. Een willekeurige dinsdag dit keer. Het bezoek van Jhamilia is wederom op kantoor. Ik heb de eer vandaag. Moeder schreeuwt opnieuw, maar Jhamilia huilt niet meer. Zij accepteert de bezoeken en de manier waarop zij verlopen inmiddels als iets wat nu eenmaal bij haar leven hoort. Gelaten ondergaat ze het bezoek om vervolgens bij haar pleegouders thuis een week van slag te zijn. En de moeder? De moeder heeft een nieuwe advocaat. Weer een hoger beroep. Nog meer strijd. De bezoeken worden er niet beter op, maar dat dringt niet meer door. Dat ze haar meisje steeds verder van zich afstoot ook niet.
De kamer naast ons is leeg. Jean en Soraya hebben geen bezoeken meer op kantoor. De kinderen vieren Kerst dit jaar bij hen thuis. Ze wonen nog steeds bij hun pleegouders. Er is recent zelfs een voogdijmaatregel uitgesproken. Maar deze ouders accepteren de situatie en hun eigen tekortkomingen en dan is er zoveel meer mogelijk. Jean vertelt dat hij blij is dat er nu iemand is die slim genoeg is om de jongens bij hun huiswerk te helpen. Soraya vertelt dat ze zo blij is dat iemand haar meisje liefdevol instopt, omdat zij het niet kan..
Acceptatie is het sleutelwoord. Ik wens u allen fijne feestdagen met elkaar.